Bunlar işi viran etmiş olarak karşıya çıkarlar. Keloğlan tazıya çalıp çevirmektedir. Pisik:
“Dur dur, tazıya çalma. Bu bana gerekli. Sen git, bu yüzüğü buluncaya kadar bekleyeceksin.”
Bu ikisi balıkçıları izlemeye başlarlar. Tor ile balık tutan balıkçıların yanına giderler. Oysaki pisik yüzüğü yutan balığı tanıyormuş. Balıkçılar balıkları kazancınca kazara o balık da torun içinden çıkar. Pisik nasıl o balığı alırsa kaçar gider. Arkasından koşarlarsa da biri bağırır:
“Canım bir balıktan ne çıkar, baksana yüzlercesi var.”
Pisik hemen tazının yanına gelir, o da balığın karnını fayda. Gerçekten de yüzük balığın karnında. Yüzüğü alır almaz. Keloğlan’a kavuşurlar. Keloğlan yüzüğü parmağına takar takmaz yalar, hemen Araplar gelir:
“Yakalım mı, yıkalım mı?”
“Ne yakın, ne yıkın. Denizin ortasındaki sarayın içindeki arap köle ve kızla birlikte evvelki yerine, beni de annemin yanına.”
Hemen bu işler yerine gelir. Keloğlan da padişahın yanına gider:
“Padişahım, işte hepsini topladım getirdim.”
Padişah gelir, bakar ki Arap köle ile kızı birbirlerine öyle sarılmışlar ki aralarına su döksen sızmıyor.
“Vay, vaziyet böyle ha?”
Padişah kılıcını çeker çekmez ikisini de yatakta öldürür, küçük kızını da Keloğlan’a verir. Yine düğün kurulur.
Yeyip içip muratlarına ererler.
* Türk Folklor Araştırmaları Mecmuası, 1975, sayı: 312
Yorum 0