Kırlangıçlar, kış soğuğundan kaçarak sıcak yerler bulmak için uzun bir yolcu¬luğa çıkmışlar. Nisan ayıyla beraber o uzun yolculuklarının da sonuna gelmişler. Ken¬dilerine yuva yapmak için uygun birer yer bulup çalışma başlamışlar. Bir duvar ustası kabiliyetinde çamur topluyor, çamurları ağızlarında taşırken bir yandan da onu ıslatıp büyük bir özenle yuvalarını örüyorlarmış. İnsanlar bile. kırlangıçların bu çalış¬malarını gördüklerinde baharın geldiğini kolayca anlayabilirmiş.
İşte. yine böyle bir zamanda, iki kardeş uyurken babaları heyecanla yanlarına gelmiş.
Kalkın bakalım çocuklar, bakın kimler gelmiş! Demiş.
Çocuklar gözlerini açar açmaz kırlangıçların seslerini duymuşlar ve mutlulukla fırlamışlar yataklarından.
Nasıl da çalışıyorlar, diye düşünmüşler ve hayranlıkla onları izlemeye koyul¬muşlar. Kırlangıçların, bahçelerinin yeni kazılmış sıcak topraklarına doğru uçtuklarını görmüşler. Merakla babalarına dönüp sormuşlar:
Babacığım, kırlangıçlar bahçemizde ne yapıyor? Niçin oraya yöneldiler?
Babaları gülümseyerek cevap vermiş onlara:
Yoruldukları ve acıktıkları için, yavrularım. Toprağımızdaki kurtları ve tarım için zararlı böcekleri yiyerek hem karınlarını doyuracaklar, hem de bu böcekleri yiyip toprağımızı kıvama getirecekler. Böylece, biz de o topraklarda sebze yetiştirip, sağ¬lıklı ve taze ürünler elde edeceğiz.
Çocuklar sevinç içerisinde birbirlerine bakmışlar daha sonra, ‘’kırlangıçlar evimize uğur getirdi’’ diye haykırmışlar.
Yorum 0