Eski zamanların birinde göklerde özgürce uçan çok mutlu bir kuş varmış. Bu özgür kuş gün boyunca dilediği gibi uçar, göğe yükselir, sonra evine geri gelirmiş. Ağaçların arasında gezmeyi pek seven özgür kuş minik solucan ve böcekler bulur, onları kovalayarak eğlenirmiş.
Bir gün özgür kuşun yuva yaptığı ağacın hemen altına bir aile gelmiş. Aile piknik yapmak için önce yere örtülerini sermiş, sonra da sepetlerindeki yiyecekleri çıkarmış, bir güzel güneşin keyfini çıkarıyorlarmış. Özgür kış ise merakla ağacın tepesinden izliyormuş onları. Ailenin yanında getirdiği yemeklerin mis kokusunu alan özgür kuşun karnı acıkmış. Birden dayanamayıp aşağı doğru uçmaya başlamış. Ailenin yere döktüğü kırıntıları yemek isterken bir anda yiyecek sepetinin içinde bulmuş kendini. Sepetin içine girmiş ama bir türlü çıkamıyormuş. Saatler geçmiş, uğraşmış da uğraşmış, artık akşam olmuş ama kuş yiyecek sepetinden çıkamıyormuş. Pikniğe gelen aile ise toparlamış eşyalarını, tutmuş evin yolunu.
Eve gelince sepeti mutfağa bırakmış aile. Evin küçük kızı kazara çarpmış masanın üzerinde duran sepete, birden yere düşüp kapağı açılan sepetin içinden fırlayıvermiş özgür kuş. Sepetten kuş çıktığını gören küçük kız çok şaşırmış, hemen annesiyle babasını çağırmış. Sepetten çıkan özgür kuş ise bütün gün çırpınmaktan o kadar yorulmuş ki uçamıyor, sürekli yere düşüyormuş.Aile kuşu yerden alıp sepetin içine geri yerleştirmiş, onun uçamayacak durumda olduğunu fark ettikleri için kuşa yuva olmak istemişler. Sepetin içine yumuşacık pamuklar serip yatak yapmış, bin bir çeşit yem döküp onu beslemişler.
Gel zaman git zaman kuş iyiden iyiye sepetin içinde yaşar hale gelmiş. Ancak çok mutsuzmuş, çünkü onun evi ormanlarmış. Artık özgürce uçamıyormuş. Rahatı yerindeymiş, aile ona çok iyi bakıyormuş ama özgürlüğün ve asıl yuvanın yerini hiçbir şey tutmamış. Bir gün küçük kız kuşun üzgün olduğunu fark etmiş; ‘Ne oldu? Neden bu kadar üzgünsün?’’ demiş. Özgür kuş anlatmış ona. ‘Benim’’ demiş, ‘Evim buradan çok uzaklarda. Ben bir kafeste büyümedim, o yüzden bir sepette mutlu olamam. Hem benim ağaçların tepesinde annem babam var, onlar da bekler beni’’ demiş. Küçük kız bunun üzerine açmış sepetin kapağını sonuna kadar, pencerenin önüne gelmiş ‘Uç’’ demiş, ‘Hadi uçup evine git ama ara sıra bizi ziyarete gel nolur.’’ demiş. Küçük kuş yeniden özgürce uçuyor, ailesinin yanına giderken yeniden gökyüzüne kadar çıkabiliyormuş. Artık yemek ararken veya yabancılara yaklaşırken daha dikkatli olması gerektiğini biliyormuş.
Yorum 0